Disney, een woord dat bij veel mensen pretlichtjes in de ogen tovert, maar mij nog steeds angst aanjaagt.
Het begon allemaal toen ik als kleine Anne een videoband mocht kijken. Jullie zullen wel denken: “Videoband? Wat is dat?” Nou lieve kijkbuiskinderen, dat is een soort dik boek met wieltjes in het midden dat je in de tv stopt. Ik mocht zelf een film uitkiezen, Bambi dat leek me wel wat. Die band met dat schattige hertje op de voorkant. Na mijn traumatische Maja de Bij avontuur was ik wel toe aan iets schattigs. De film was nog maar net begonnen en Bambi’s moeder werd al doodgeschoten. Op dat moment had ik de uitknop van de televisie snel gevonden. Nadat ik het bos van Maja de Bij in de fik had zien vliegen, was dat doodgeschoten hertje van Walt Disney de druppel. Ik besloot dat Disney films niets voor mij waren. Ondanks dat ik als kleine telg niet wist dat Maja de Bij geen Disney creatie is.
Na jarenlang Disneyfilms geweigerd te hebben, werd ik in 2003 toch nieuwsgierig naar Brother Bear. Ik was inmiddels iets ouder en besloot dat het tijd was om mijn angst te overwinnen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en startte de DVD. Ik hoor jullie denken: “DVD”? Ja kinders ook mijn ouders gingen met de tijd mee en hadden inmiddels een DVD speler aangeschaft. Ik ben er eens goed voor gaan zitten, maar toen er aan het begin van de film al een beer dood ging kreeg ik het toch een beetje moeilijk. Maar dapper als ik was, dwong ik mezelf verder te kijken en heb ik de televisie aan laten staan. Aan het einde van de film heb ik toch een traantje weg moeten pinken, wat een zielig, maar mooi verhaal! Ook ik had eindelijk de magie van Disneyfilms ontdekt…
– Anne Derksen
