Ik ging naar school in Turkije voordat ik naar Nederland verhuisde voor mijn Bachelor. Hoewel ik het universitaire onderwijs in mijn land niet heb meegemaakt, kan ik zeggen dat het onderwijs daar in het algemeen veel veeleisender is. Wat ik daarmee bedoel is meer vakken met een meer diepgaande inhoud, meer lesuren met minder flexibiliteit in de roosters, meer huiswerkopdrachten, strengere examens… Noem maar op. Een belangrijk verschil is de aanmeldingsprocedure bij de universiteit: in Turkije doe je een landelijk examen dat alle inhoud van het middelbaar onderwijs omvat en je krijgt een ranking – waarop je eerder behaalde cijfergemiddelde ook een effect heeft – waarop je vervolgens je universiteits- en studievoorkeuren baseert. Deze voorkeuren worden in principe ingediend in de vorm van een lijst in de volgorde van degene die je het meest tot het minst zou willen bereiken. Je krijgt een van je voorkeuren toegewezen op basis van niet alleen je eigen prestaties, maar ook je prestaties in vergelijking met die van andere mensen en wat hun voorkeuren zijn, wat het allemaal erg competitief maakt.
Zoals veel mensen in mijn studie (BSc CSAI) ben ik een beetje op dit programma gestuit. Terug in mijn thuisland was ik behoorlijk in de war over welke bacheloropleiding ik wilde volgen. Ik ben altijd al iemand geweest die verschillende – soms totaal ongerelateerde – interessegebieden heeft, wat het voor mij moeilijk maakte om mijn aandacht te vestigen op één van deze gebieden. Op een gegeven moment wilde ik animatie gaan studeren en was ik zelfs bezig met de voorbereiding van een portfolio om me daarvoor in te schrijven.
Mijn middelbare schoolprogramma was een programma dat zich richtte op wiskunde en wetenschap, wat mijn mogelijkheden in Turkije een beetje beperkte, omdat ik me bijvoorbeeld niet kon aanmelden voor iets als Psychologie. Ik hou absoluut van biologie, maar ik wilde niet in de geneeskunde gaan en overwoog zoiets als Moleculaire Biologie en Genetica, als ik in Turkije was gebleven. Oorspronkelijk had ik echter mijn ogen gericht op Neurowetenschappen – wat thuis niet als een aparte studie op bachelorniveau wordt aangeboden – en dus besloot ik terloops naar programma’s in het buitenland te kijken.
Toen ik het CSAI-programma van Tilburg University ontdekte, klikte er gewoon iets. Het was niet precies wat ik zocht, maar ik dacht dat het leuk zou zijn om ook wat vaardigheden te leren die relevant zijn voor deze eeuw, zoals programmeren en ik vond de combinatie van de twee vakgebieden interessant. Het feit dat het een meer specifieke studie was – hoewel ook zeer breed – maakte het voor mij aantrekkelijk. Een aantal praktische zaken zoals het volledig in het Engels studeren, het lagere collegegeld voor niet-EU-studenten in vergelijking met de andere universiteiten in Nederland en het krijgen van een beurs daarbovenop hebben natuurlijk ook invloed gehad op mijn beslissing.
Nu ik het einde van mijn tweede jaar in deze studie nader, ben ik blij dat ik er voor heb gekozen om geen studie te doen die alleen gericht is op Neurowetenschappen! Ik had zeker een beetje een verschuiving in mijn interesses en ben nu misschien wel meer enthousiast over het technologische aspect van de dingen.
Ik zou zeggen dat de timing van mijn verhuizing naar een ander land voor mijn studie de dingen voor mij gemakkelijker maakte. Al mijn vrienden in Turkije gingen ook naar verschillende universiteiten om een andere studie te volgen, dus er was niet echt een “normaal” waar ik toch naar terug kon keren: verandering was onvermijdelijk. Dat, gecombineerd met het vinden van mensen met wie ik vrijwel direct kon opschieten, betekende dat ik, in tegenstelling tot veel mensen, niet veel moeite had om vrienden te maken.
Ik denk dat het moeilijkste nog steeds het feit is dat ik een soort dubbelleven leid. Als ik terug naar huis ga, zijn de dingen een beetje hetzelfde, maar niet helemaal. Hoewel ik niet iemand ben die constant heimwee heeft – meestal omdat ik me met veel dingen bezig houd – voel je je zo als je je realiseert dat jij en je geliefden een aantal belangrijke mijlpalen van elkaar missen. En hoewel ik het geweldig vind dat ik via mijn vrienden verschillende culturen (vooral de Nederlandse) kan ervaren, is het raar om te bedenken dat je je nooit voor 100% kunt verhouden tot bepaalde dingen uit elkaars kindertijd of elkaars gevoel voor humor. Dat gevoel van “erbij horen” wordt een beetje rommelig als je huidige realiteit zich niet meer afspeelt in je eigen land.
Wat vind je leuk aan Tilburg?
Wat is de beste plek voor internationale studenten om naartoe te gaan in Tilburg?
Ik vind de Piushaven persoonlijk erg leuk. Maar ik denk dat de studenten de stad zelf moeten verkennen om hun eigen favoriete plekken uit te zoeken – dat is de helft van het plezier! Wat betreft de meer “praktische” plaatsen, moeten ze zeker even kijken bij International Center Tilburg voor nuttige handleidingen en handige diensten, en Save A Bike, omdat studenten waarschijnlijk overal naartoe zullen fietsen.
